रिमझिम गिरे सावन!

रिमझिम गिरे सावन !  -latest marathi sexy story

रिमझिम गिरे सावन !  -latest marathi sexy story 

शहर सोडून बस आता हायवेला लागली होती. बसमध्ये सगळे मजमस्ती करत होते. कुणी अंताक्षरी खेळत होते, कुणी गप्पांमध्ये गुंग झाले होते, कुणी सेल्फी काढत होते तर कुणी पार्सल आणलेल्या वडापावांवर तुटून पडले होते. तो मात्र पुढे ड्रायव्हरशेजारच्या सीटवर बसून आजूबाजूच्या गोष्टी आपल्या कॅमेऱ्यात कैद करत होता. शहर सोडलं आणि बसने वेग पकडला. त्याने आपला कॅमेरा गुंडाळून व्यवस्थित बॅगमध्ये ठेवला आणि खिडकीतून बाहेर पाहू लागला. गाडी नाशिक हायवेवरून शिवनेरीच्या दिशेने उधळत होती. जसजसा वेळ गेला तसतसा गाडीतील गोंधळ कमी होत गेला. काही वेळाने बहुतेकांनी माना टाकल्या. काही सिनिअर लोक कसलीशी पुस्तकं काढून त्यात डोकं खुपसून बसली. तो ड्रायव्हरशी गप्पा मारत होता.

कंपनीत जॉईन होऊन काही महिनेच झाले होते. बाकीच्यांशी अजून त्याचं म्हणावं असं ट्युनिंग जुळलं नव्हतं. तो जरासा कलाकार माणूस होता. त्याला खरं तर फोटोग्राफर व्हायचं होतं पण शंभरातल्या नव्वद लोकांचं असच होतं. आपलं स्वप्न गुंडाळून त्याला सेल्स आणि मार्केटिंगसारख्या रुक्ष क्षेत्रात काम करत होता. आईवडिलांच्या अपेक्षा, जगाच्या 'यशाच्या' वेगळ्या व्याख्या आणि त्या त्या वयात चुकलेले निर्णय माणसांना अगदी विरुद्ध टोकाचं जीवन जगण्यास भाग पाडतात. तसं या क्षेत्रातही उत्तम कामगिरी करत त्याने दोन महिन्यातच बढती आपल्या पदरात पाडून घेतली होती. त्याच्या सहकाऱ्यांमध्येही त्याच्याभोवती उत्सुकतेचे एक वलय होते. कामव्यतिरिक्त फारसं न बोलणारा, आपल्याच धुंदीत वारणारा सणकी! अशीच त्याची प्रतिमा झाली होती. पण त्याच्या हुशारीबद्दल मात्र सगळ्यांच्याच मनात आदर होता. त्याच्या वरिष्ठांसह सगळेच त्याच्या काम करण्याच्या पद्धतीवर फिदा होते. फक्त तो सगळ्यांच्यात मिसळत नसल्याने त्या लोकांमध्ये आणि त्याच्यात थोडं अंतर तयार झालं होतं. वर्षातून एकदा त्यांचा विभाग सगळ्यांना घेवून एक ट्रिप काढत असे. नाणेघाटाच्या जंगलात त्यांच्या कंपनीचं गेस्ट हाऊस होतं. तिथेच दरवर्षी ही ट्रिप होत असे. त्याची ही पहिलीच ट्रिप होती. पुढचे दोन दिवस त्याला त्याचा फोटोग्राफीचा छंद मनसोक्त जोपासता येणार होता.

गप्पा मारत मारत त्यांनी जुन्नर गाठलं. फाट्यावरून हायवे सोडून बस कच्च्या रस्त्याने आत वळली आणि धडधडीने सगळ्यांची झोप उडाली. हळूहळू पुन्हा बसमधला गोंधळ वाढू लागला. 

पावसाळ्याचे दिवस होते. सगळीकडे हिरवंगार झालं होतं. डोंगरांच्या कुशीतून पाण्याचे लोट दऱ्यांमध्ये बेधडक उड्या घेत होते. उंच उंच कड्यांवरून कोसळणारे पाण्याचे प्रवाह मोठा आवाज करत त्या जंगलांमधील शांतता भंग करत होते. सगळे वाकून वाकून खिडक्यांमधून आजूबाजूचे सौन्दर्य पाहत होते. त्याच्या कॅमेराचा क्लिकक्लिकाट पुन्हा चालू झाला. तो अधशासारखं प्रत्येक गोष्ट कॅमेऱ्यात टिपत होता. पुढे बसल्यामुळे त्याला व्ह्यूही चांगला मिळत होता.

"मनोजराव! इकडेही फिरूद्या तुमची लेन्स जरा!" त्याचे साहेब म्हणजे प्रशांत कवलेंचा आवाज त्याच्या कानावर पडला. तो उठून मागे आला आणि बसमधल्या लोकांचे फोटो काढू लागला. लोकही त्याला वेगवेगळ्या पोज देऊ लागले. कमेऱ्यातून फोटो काढता काढता त्याची लेन्स बसच्या अगदी मागच्या कोपऱ्यात शांत बसलेल्या दिपिकावर थबकली. ती खिडकीतून बाहेर पाहत होती. ढगांआडून डोकावणाऱ्या सूर्याची सोनेरी किरणं तिच्या गोऱ्या रंगाला खुलवत होती. तिच्या भुऱ्या रंगांच्या केसाची एक बट वाऱ्यावर उडत होती. त्याने झूम ऍडजस्ट करत तिचा एक सुंदर फोटो काढला. 

"मनोज! इकडे इकडे!" जेनिफरचा आवाज आला. त्याने आपला कॅमेरा वळवून पुन्हा बाकीच्यांचे फोटो काढायला सुरवात केली. बस गेस्ट हाऊसला पोचेपर्यंत त्यांचे फोटोसेशन चालूच होते. गेस्ट हाऊसच्या गेटबाहेर त्यांची बस थांबली.

"मनोज बस कर आता. रोल संपेल नाही तर आता!" त्यांच्या सगळ्यांचे साहेब म्हणजे सेल्स मार्केटिंगचे प्रेसिडेंट लेले साहेबांचा भारदस्त आवाज घुमला. त्यांच्या विनोदावर खिदळत सगळ्यांनी आपापल्या बॅगा काढायला सुरवात केली. त्याने आपल्या जागेवर जाऊन पुन्हा कॅमेरा अगदी व्यवस्थित बॅगेत ठेवला. एक एक करून लोक उतरून बाहेर घोळक्याने उभे राहू लागले. सगळे उतरून गेल्यानंतर  तो आणि ड्रायव्हर खाली आले. लेले साहेब आणि कवले साहेब आता जाऊन आले.

"हे बघा! आता आपण इथे दोन दिवस राहणार आहोत. इथे नवीन कॉटेजेस बांधले आहेत. एका कॉटेजमध्ये तिघे राहू शकतात. सगळ्यांनी आपसात तीन तीन जणांचे ग्रुप करून घ्यायचे आहेत. उरका पटापट!" लेले साहेबांनी घोषणा केली. सगळ्यांनी आपापल्या जवळच्या लोकांना घेऊन तिघातिघांचे ग्रुप्स बनवले. मनोज त्याचे सहकारी राहुल आणि शिरीष कडे जाऊ लागला तेवढ्यात कवले साहेब ओरडले,

"ओ, ओ मनोजराव! तुम्ही इकडे या! तुम्ही मी आणि लेले साहेब आहोत!" तो दचकला!

"पण" तो कवले साहेबांजवळ जात म्हणाला

"अहो प्रवासी आणि त्यात फोटोग्राफर माणूस तुम्ही. तुमचे अनुभव ऐकत येतील आम्हाला. आमचे दोन फोटो जास्त येतील! त्यात ते राहूल आणि शिरीष बिचारे सरळमार्गी लोक त्यांच्यासोबत काय एन्जॉय करणार? आपण बसू आता रात्री मस्त!" कवले आणि लेले साहेब म्हणजे टेबल पार्टनर! त्यात त्यांना हा तिसरा पार्टनर सापडला.

"ठीक आहे!" म्हणत तो त्यांच्या शेजारी उभा राहिला.

सगळे तीन तीन च्या ग्रुपने आतमध्ये गेले. सगळ्यात शेवटी हे तिघे गेले. आत गेल्यावर गेटच्या अगदी समोर एक मोठं रेस्टोरंट होतं, त्याच्या दरवाजाजवळ एक रिसेप्शन काउंटर. उजव्या बाजूला तीन चार मोठे हॉल होते आणि डाव्या बाजूला एका ओळीने छोट्या छोट्या कौलारू कॉटेजेस होत्या. प्रत्येक कॉटेजच्या भोवती झुडपांची सहा सात फूट उंचीची कुंपणं वाढवलेली होती. झुडपांच्या छोट्या छोट्या बॉक्समधील कॉटेजेस साधीच पण फार सुबक होती. कॉटेजेसला जायला फरशा आणि लॉन्स लाऊन छानशी वाट बनवली होती आणि वाटेच्या पलीकडे मोठंच्या मोठं लॉन वाढवलेलं होतं. लॉनवरच्या दवबिंदूंमुळे ते चमकत होतं. आकाश ढगांनी भरल्यामुळे वातावरणही कुंद झालं होतं.

"काय मूड बनतो ना अशा वातावरणात!" त्याच्या तोंडून नकळत शब्द बाहेर पडले.

"कसला हो?" लेले साहेब म्हणजे खूप विनोदी माणूस! कायम विनोद करत राहणे त्यांचा स्वभावच होता.

"अजून कसला मूड होणार साहेब हेच आपला!" त्याने एक हात सरळ करत कोपराला तळवा लावला

"अहो बॅग तरी ठेवा! सगळी सोय आहे! च्यायला अंघोळच करू आज!" कवले साहेब लेले साहेबाना टाळी देत बोलले. मनोजला अवघडल्यासारखं झालं.

"बरं का मनोज! साहेब मी ऑफिसात. टेन्शन घ्यायचं नाही! आता आपण मित्र. कंपनीत नाही होत आपण आता!" लेले साहेब त्याच्या पाठीवर हात टाकत बोलले.

"बरं!" म्हणत मनोजने बॅग उचलली. साहेब लोकांसाठी पहिली कॉटेज रिझर्व्ह होती. त्यानंतर एक दोन कॉटेजेस रिकामी होती आणि नंतर लेडीजसाठी आणि त्याच्या पलीकडे पुरुषांच्या कॉटेजेस अशी व्यवस्था होती.

"साहेब आपण शेवटची घेऊ! जरा कनफाईन्ड असलं की मजा येते अशा वातावरणात!" मनोज बोलला.

"अगदी माझ्या मनातलं बोललास!ही चावी ठेव तुझ्याजवळ" लेले साहेबांनी कॉटेजची चावी त्याच्याकडे दिली. चावी खिशात ठेऊन तो त्यांच्या मागोमाग गेला.

सगळे आपापल्या कॉटेजमध्ये जाऊन फ्रेश होऊन आले. मनोजने आपले कपडे बदलले. टी शर्ट हाफ पँट वर कॅमेऱ्याचे जाकीट घातले. जॅकेटचे खिसे ज्या त्या वस्तूने भरून कॅमेरा गळ्यात अडकवला आणि ट्रेकिंगचे शूज घालून तो बाहेर आला. ट्रॅक पँट, टी शर्ट आणि पावसाळी जॅकेट घालून लेले साहेब आणि कवले साहेब समोर लॉनवर गप्पा मारत उभे होते. तो तिथे जाऊन उभा राहिला.

"हां! बघा! असं पाहिजे. वाटतो ना पक्का ट्रॅवलर?!" लेले

"मग काय नाहीतर ते येडं एकनाथ पाटील बघा तिकडे. इस्त्रीचा शर्ट इन करून चमकवलेले शूज घालून उभा आहे बघा!" कवले. तिघेही मनसोक्त हसले. 

"मनोज तल्लफ झालीय जाम!" कवले

"एक मिनिट!" म्हणत त्याने खिशातून पाकीट आणि लायटर काढून कवलेंच्या हातात दिले.

"बरं का लेलेसाहेब! दोन दिवस काहीही हवं असेल तर दुसऱ्या कुणाला विचारायचं नाही. हा माणूस म्हणजे सॅव्हीयर आहे!" कवले सिगारेट पेटीवत बोलेले!

"अहो कवले! दोन दिवस नाही तो कायमच आपला सेवियर  आहे!" लेलेंनी आणखी एक विनोद केला.

तेवढ्यात एका कॉटेजमधूम केस मागे बांधत दीपिका आणि मयुरी बाहेर आल्या. दीपिकाही मनोजसारखीच मुरलेली प्रवासी असावी. तिने पांढऱ्या रंगाचा घट्ट टॉप, कशीबशी तिच्या गुडघ्यांपर्यंत पोचणारी काळी जीन्सची शॉर्ट आणि जॅकेट घातलं होतं. खाली पायात तिनेही ट्रेकिंग शूज घातले होते. मयुरीने आकाशी रंगाची थ्री फोर्थ आणि पांढरा लूज टी शर्ट घातला होता. त्यांच्या मागोमाग पंजाबी ड्रेस घालून जेनिफर आणि सुमतीमॅडम ही आल्या. 

त्या सगळ्याही हे तिघे जिथे उभे होते तिथे आले. अशा  कॅज्युअल ठिकाणी सहसा लोक बॉस लोकांना चिटकण्याचा प्रयत्न करतात. मुद्दाम त्यांच्या पुढेपुढे करतात. 

"अरे व्वा! आणखी एक ट्रेकर आहे आपल्यात तर!" लेले साहेब दीपिकाकडे पाहत बोलले. ती त्यांच्याकडे पाहून गोड हसली. 

"हे दोघे किती छान दिसतायत ना? फोटो हवा दोघांचा एक!" सुमती मॅडम

"हो हो! नक्कीच! आण रे तो कॅमेरा इकडे!" लेले साहेबांनी हात पुढे केला.

"पाहताय काय? चला उभे रहा तिकडे. बॅकड्रॉपला तो डोंगर आणि धबधबा मस्त दिसेल." कवले त्या दोघांना म्हणाले. तो अवघडून गेला. मनातल्या मनात तिच्यासाठी तो पहिल्या दिवसापासून झुरत होता. पण तीही त्याच्यासारखीच कमी बोलणारी असल्यामुळे त्यांच्यात अजून कसलंच संभाषण झलेलं नव्हतं. ते दोघेही समूहगीत म्हणायला उभे राहिल्यासारखे हात बांधून उभे राहिले.

"अरे यार! म्हातारे झालात का तुम्ही? जरा स्टाईल दाखवा तुमच्या जनरेशनची! का गं दीपिका? चावतोय की काय तो तुला?" लेले. ती ही अवघडत त्याच्या जवळ गेली.

"पाठ लाव पाठीला" अगदी हळू आवाजात ती त्याला म्हणाली. त्यांनी एकमेकांच्या पाठीला पाठ लाऊन सुंदर पोज दिली. फोटो झाला. थोड्या गप्पा झाल्या. नंतर जेवणंही झाली. 

जेवणानंतर सगळे एका हॉलमध्ये येऊन टाईमपास करत होते. मनोज कुठे दिसत नव्हता. लेले आणि कवले त्याला शोधू लागले. तेवढ्यात हातात ट्रायपॉड आणि मोबाईलसारखं काहीतरी घेऊन तो आला.

"अरे बेट्या कुठे फिरतोयस?" लेले गरजले. कुजबुज जराशी कमी झाली.

"नाणेघाटात चाललोय! दोन किमी आहे इथून!" मनोज

"एकटाच?" लेले.

"नाही. तेच विचारायला आलोय. येतंय का कुणी?" तो

"अरे बाबा चार किमी कोण तंगड्या तोडणार? बस इथे पोकर खेळू!" शिरीष बोलला

"नाहीतर काय. एवढं भरून आलंय आभाळ. बस इथे बाबा!" जेनिफर

"चल! मी येतो सोबत. जॉईन झाल्यापासून दर पावसाळ्यात आहे इथे मी पण कधी फिरकलो नाही तिकडे. चल!" लेले.

"सर मी पण येऊ का?" कोपऱ्यातून दीपिकाचा आवाज आला.

"वा वा! बघा सुमतीमॅडम! याला म्हणतात स्त्री पुरुष समानता! मला वाटलं फक्त स्टाईल मारायलाच असे कपडे घातलेस तू!" लेले. दीपिकाने आपली सॅक खांद्याला अडकवली आणि ती मनोजशेजारी येऊन उभी राहिली. 

"साहेब तुम्ही आम्हाला सोडून एकटे एकटे जाणार? अमच्यापासून सुटका नाही तुमची!" म्हणत पार्श्वभाग झडत कवलेही उभे राहिले.

मग हळू हळू आणखी चार पाच जण तयार झाले. ते आठ दहा जण पायवाटेने नाणेघाटाच्या दिशेने चालू लागेल.

सर्वात पुढे मनोज, त्याच्या मागे दीपिका आणि मागोमाग लेले, कवले आणि इतर असे चालत होते. मध्ये मध्ये थांबून ते वेगवेगळ्या पक्षांचे, किड्यांचे, धबधब्याचे फोटो काढत होते, कधी ग्रुप सेल्फी काढत होते. अर्ध्या पाऊण तासात ते घाटाच्या खिंडीसमोरच्या पटांगणात जमले. 

"अरे काय रे मनोज? हे ग्राउंड पहायला एवढ्या लांब तंगडतोड केली होय आपण?" कवले धापा टाकत होते.

"नाही हो सर! खाली पुढे आहे!" मनोज.

दुपारचे तीन वाजत होते पण अगदी दिवस मावळून गेल्यासारखं अंधारून आलं होतं. गडगडायलाही सुरवात झाली होती.

"ए बाबा! तुम्हा लोकांना नाही ते किडे असतात. आम्ही साधारण माणसं आहोत बाबा. जीवाशी खेळ करू नकोस. आभाळ फाटणार आहे असं दिसतंय!" लेले आकाशाकडे पाहत बोलले. 

"खूप सोप आहे सर. डोन्ट वरी! या मागे मागे. फक्त सगळ्यांनी एक लक्षात ठेवा. बाजूला कड्याला धरून सावकाश पायऱ्या उतरा. वाटलंच तर अगदी बसून पायऱ्या उतरा. भिजले तर भिजू द्या कपडे." मनोज

थोडं पुढे जाताच त्यांना खाली जाणाऱ्या उद्धवस्त झालेल्या पायऱ्या दिसल्या. पायऱ्या कसल्या एकावर एक कशीही रचलेली दगडंच वाटत होती ती. मनोजने ट्रायपॉड सॅकला अडकवला आणि पायऱ्या उतरायला सुरवात केली. मागोमाग दीपिका. दोघेही अगदी शिताफीने पायऱ्या उतरत होते. उतरताना मागच्याना सूचना करत होते. तरीही कवले घसरलेच. नशीबाने घसरत पुढे न जात त्यांनी जागेवरच बसकण मारली. त्या पायऱ्यांवरून साधारण घोट्याएवढं पाणी वाहत होत. मनोज आणि दीपिका सहज उतरून खालच्या अरुंद रॅम्पवर आले. आता या रॅम्पला कठडे बसवल्यामुळे तसा धोका नव्हता नाही तर घसरलेला माणूस येथून थेट खाली दरीत कोसळत असे. पराकाष्ठा करत बाकीचे खाली आले. पण तिथे आल्यावर त्यांच्या डोळ्यांचं पारणंच फिटलं. समोर १८०°  कोनात दीड दोन हजार फूट खोल पसरलेली जमीन दिसत होती. अगदी हिरवीगार. त्यावर दाटलेले पावसाचे ढग!! 

"व्वा! मनोजराव!! दिल खुश झालं! च्यायला इथेच राहावं असं वाटतय" लेले

"थँक्स मनोज!" दीपिकाचा आवाज त्याच्या कानात घुमला. ती पहिल्यांदाच स्वतःहुन त्याच्याशी बोलली होती. त्याने तिच्याकडे पाहिलं. ती कठड्यावरून वाकून खोलीचा अंदाज घेत होती. फोटो काढणं सुरु झालं आणि मुसळधार पाऊसही. पावसाचे टपोरे थेंब सगळ्यांची डोकी बडवू लागले.

"झालं! शेवटी नको तेच झालं!" लेले

"नो प्रॉब्लेम सर. या माझ्या मागे!" तो त्या लोखंडी कठड्याला धरून दहा बारा पावलं पुढं गेला. डाव्या हाताला असणाऱ्या गुहेसारख्या कातळात कोरून काढलेल्या खोलीच्या कुलुपाला त्याने हातानेच झटका दिला. कुलूप उघडलं. सगळे पटापट आत पळाले. सगळे आत गेल्यावर त्याने दरवाज्याशी आपला कॅमेरा सेट केला आणि काम सुरु केलं. 

"मी पाहू?" दीपिका!

"अं! सांभाळून!" तो कॅमेरा म्हणजे त्याचा जीव की प्राण होता. तिनेही दोनचार फोटो काढले. खिशातून पाकीट काढत त्याने सिगारेट पेटवली. 

"सर!" कवलेंना हाक मारत त्याने पाकीट आणि लायटर त्यांचाकडे टाकला.

"वावावा! उत्तम! खरी मजा इथे आहे!" झेल घेत कवले बोलले. लेले-कवलेही धूर सोडू लागले. दीपिकाने बॅग उघडून कागदी कप काढून समोर मांडले आणि दोन थर्मासमधून आणलेली कॉफी त्यात ओतली.

"हे बघा मुरलेले लोक आहेत हे! कसे तयारीत असतात पहा! नाहीतर आपण बसतो त्या झोपड्यांत तर्राट होऊन!" लेले त्या दोघांवर मनापासून खुश होते.

"साहेब उद्या इथेच मुक्काम करू!" कवले

"बघू आधी परत कसं जायचं ते पहा!" लेले. मनोज त्यांच्या कॉफीपार्टीचे फोटो काढत होता. 

"साहेब इथे काही चालत नाही आपलं! निसर्ग सांगेल तसं करायचं गपचूप! तुमची टेक्नॉलॉजी तंगड्या वर करून पडते इथे!" मनोज कॉफीचा घोट घेत बोलला.

"हो ना! आपण किती दुर्बळ आहोत याची जाणीव करून घ्यायची असेल तर याच्या सानिध्यात यावं! तो आपल्याला जमिनीवरही आणतो आणि आपली काळजीही घेतो!" दीपिका.

"च्यायला दोघांची जोडी एकदम सुपरहिट आहे नाही!" लेले मोठ्यांदा हसले.

काही वेळाने पाऊस थांबला ते लोक पुन्हा कसरत करत कसेबसे वर गेले.  आता पाऊस चांगलाच उघडला होता पण आभाळ अजूनही गच्चं भरलेलंच होतं.

"आपल्याला हा रस्त्यात नक्की गाठणार." कवले साहेब अंदाज वर्तवू लागले.

"चला भरभर चालायला सुरवात करा. पुढे त्या टेकडीवर नेटवर्क असतं. तिथून फोन करून ड्रायव्हरला बोलावून घेऊ. तोपर्यंत पाऊस नाही आला तर नशीब नाहीतर मग पर्याय नाही." मनोज भरभर पावले टाकत निघाला. दीपिका वगळता बाकीच्यांना त्याच्यासोबत चालण्यासाठी जवळजवळ धावावंच लागत होतं. भरभर चालत ते टेकडीवर पोचले. मनोजने ड्रायव्हरला फोन लावला. ड्रायव्हरही काही मिनिटांतच बस घेऊन तेथे हजर झाला. तो बस वळवेपर्यंतच पुन्हा पाऊस सुरु झालाच. सगळे पटापट बसमसध्ये चढले. सगळ्यात शेवटी दीपिका आणि तिच्यामागे मनोज!. दीपिका पुन्हा सर्वात मागच्या सीटवर जाऊन बसली. बाकीच्या सगळ्या सीटवर आधीच दोघे दोघे बसलेले होते. एक जण त्याच्या जागेवर म्हणजे ड्रायव्हरच्या शेजारीही बसला होता. आता त्याला मागे जाऊन बसणं भाग होतं. सगळ्यांनी आपले ओले रेनकोट काढून एका बाजूला अडकवले. तो वाट काढत मागे आला आणि ती बसलेल्या सीटच्या बाजूच्या सीटवर बसला. ती अजूनही खिडकीतून बाहेरच पाहत होती. बस सुरु झाली तो तिला न्याहाळू लागला. तिच्या शरीरावर त्याची नजरच ठरत नव्हती. भुऱ्या रंगाचे एकदम छोटे केस. पोनी सोडली तरी तिच्या मानेपर्यंतच यायचे. तिची गोरीपान मान आणि खांदे तिच्या स्टायलिश टॉपमूळे उघडे दिसत होते. तिच्या ब्राच्या काळ्या लेस तिच्या मानेवर ताणून त्यांची नाजूक गाठ मारलेली होती. टॉपही अगदी घट्ट फिट असल्यामुळे तिच्या ब्राचा टॉपवरूनही आकार अगदी उठावदार झाला होता. या प्रकारच्या ब्रा आजकाल बऱ्याच मुली वापरू लागल्या आहेत. अशी ब्रा दिसली की तो नेहमी बुचकळ्यात पडत असे? याचा फायदा काय? की मुद्दाम मुलांचं लक्ष वेधून घेण्यासाठी ते असल्या ब्रा घालतात? कारण काहीही असो पण या ब्रा असतात मात्र कमालीच्या आकर्षक!! खचखळग्यांनी भरलेल्या रस्त्यावर बस दणादण आदळत होती आणि त्यामुळे तिचा उभारही उसळत होता. टॉप थोडा वर ओढला जाऊन तिची कंबर थोडीशी उघडी पडली होती. तिच्या गोऱ्यापान मांड्या थरथरत होत्या. त्याचे भान हरपले होते अजूबाजूला कोण आहे नाही याचीही शुद्ध त्याला राहिली नव्हती. तो नजरेनेच तिचं सौन्दर्य पिऊन टाकत होता. बस कधी पोचली हे त्याला कळलेही नाही. बसच्या ब्रेकच्या धक्क्याने त्याची तंद्री भंग पावली. सगळे एक एक करून उतरून आतमध्ये पळाले. दीपिका मात्र शांतपणे पाय ओढत निघाली होती. चवळीच्या शेंगेसारखी बारीक होती ती. बहुतेक थकली असावी. पाठीवरच्या सॅकचे बंद हातांनी घट्ट धरून ती चालत होती.

"आण इकडे, मी घेतो!" मनोजने हात पुढे केला.

"न...नई ठीक आहे!" ती वाकून गेली होती.

"दे! थोडंसच तर आहे. आणि मला अशा बॅग उचलण्याचा मोठा सराव आहे! चल आण!" मनोज

तिने छाती पुढे काढत सॅकच्या बंदांमधून हात काढले आणि त्याच्या हातात सॅक दिली. काहीही न बोलता दोघे गेटमधून आत चालत गेले. आत गेले तर सगळे आपापल्या कॉटेजेस मध्ये पसरले होते. त्यांचा चांगलाच व्यायाम करून घेतला होता त्याने. जे आले नव्हते ते ऑलरेडी तर्राट होऊन पडले होते. तिच्या कॉटेजसमोर येताच त्याने तिची सॅक तिच्याकडे दिली. "थँक यू!" अगदी गोड आवाजात त्याचे आभार मानून ती आत निघून गेली. तोही आपल्या कॉटेजकडे आला. बाहेर शूज काढून ठेऊन आत आला. लेले कवले आडवे तिडवे पसरले होते.

"आलास का? बेट्या जाम फाडलीस लेका तू आमची!" लेले

"फाटली पण मजा वाटली!" कवले स्वतःच्याच पाणचट जोकवर मोठमोठ्याने हसू लागले.

"नाही पण खरंच मजा आली बरंका! बोल तुला काय वरदान हवं? आम्ही तुझ्यावर प्रसन्न झालो आहोत!" विष्णू किंवा शंकराचा अवतार असल्याचा आव आणत लेले बोलले.

"भगवंता! माझे जेव्हाही कुठे ट्रेक्स असतील तेव्हा मला सहज सुटी मिळू दे!" मनोज हात जोडत मान झुकवून म्हणाला. तोही काही कमी नव्हता.

"तथाsस्तु!" लेलेंनी आशीर्वाद दिला.

"अहो सर काय केलत हे. कामं कोण करणार?" कवले

"अरे वय आहे त्याचं आणि माहितीही आहे त्याला त्यातली. असाही रोज रोज थोडीच जाणार आहे तो!" लेले मनोजवर भलतेच खुश झाले होते.

"डोन्ट वरी! सर मी सहज म्हणालो." मनोज

"बर सोडा आता सगळं. चला हॉलला जरा हाऊजी वगैरे खेळूयात! करा सगळे गोळा!" लेले उठून आळोखे पिळोखे देत बोलले.

"होहो तर! हाऊजीशिवाय ट्रिप पूर्ण कशी होईल?"असं म्हणत कवलेंनी पाकिटातून पाचशेची नोट काढली आणि लेलेंसमोर हात पसरला. लेलेंनीही एक नोट काढून दिली. मग मनोजनेही. पैसे जुळवत कवले बाकीच्या लोकांकडे गेले. मनोजला मेसेज आला होता.

दीपिका: थँक्स या लॉट मनोज!!

मनोज: कशाबद्दल??

दीपिका: तुझ्यामुळे पाहता आलं सगळं. एकटीला जाऊ दिलं नसतं मला.

मनोज: ओs ह! माय प्लेजर!

तिने तिच्या मोबाईलवर मनोजचे त्याच्या नकळत काढलेले फोटो त्याला पाठवले. त्याची फोटोग्राफी सुरु असताना. लेलेसाहेबांना टाळ्या देत हास्यविनोद करत असतांना. कुत्र्याचा भिजलेल्या पिलांची अंगं पुसताना आणि असे कितीतरी.

मनोज: वॉव! कधी काढलेस हे फोटो! मला खरंच कळलंही नाही. मस्त फोटो काढतेस की तू!

दीपिका:😊! तू काढलेले फोटोस पाठव ना! 

मनोज: अगं ते कॅमेरामध्ये आहेत. हाऊजी खेळताना देईन. यूएसबी घेऊन ये येताना.

दीपिका: ओके! जाताना मला हाक मार.

मनोज: ठीक आहे. फ्रेश होतो जरा!

दीपिका: ठीक आहे.

मोबाईल ठेऊन तो उठला. त्याच्या चेहऱ्यावर वेगळंच तेज दिसू लागलं होतं. नेहमी सिरीयस असणारा त्याचा चेहरा चांगलाच खुलला होता. उगाचच स्वतःशी हसत त्याने बॅग उघडली आणि आंघोळीचे कपडे घेऊन तो बाथरूममध्ये गेला. अंघोळ करत असतानाही त्याच्या डोळ्यांसमोरून दीपिका हलत नव्हती. या ट्रिपच्या निमित्ताने अनपेक्षितपणे अगदी सहज हसत खेळत त्यांच्यातला 'आइस ब्रेक' झाला होता. तो पुन्हापुन्हा लाजत होता. भराभर अंघोळ उरकून तो बाहेर आला. लेलेसाहेब निघून गेले होते. बाहेर येऊन त्याने सगळं आवरलं आणि आपला कॅमेरा आणि मोबाईल घेऊन तो हॉलकडे जाऊ लागला. जाताना दीपिकाच्या कॉटेजजवळ थांबून त्याने हाक मारली, "दीपिकाsss!"

"आलेच हं! दोनच मिनिट!" आतून तिचा आवाज आला.

"केबल घेऊन ये!" तो

"होss आणतेय!" असं म्हणत दीपिका दरात आली.

तिने आपल्या दातांमध्ये फोनची केबल पकडली होती. एका हातात फोन धरून तशीच ती आपले केस गुंडाळत होती. तिच्या ओठांवर केबलचा दाब पडून ते कमालीचे आकर्षक दिसत होते.तिने पांढरा ढगळ टी-शर्ट आणि काळ्या रंगाची थ्रीफोर्थ लेगिंग घातली होती. तिच्या नाजूक सडपातळ कमरेवर त्या ढिल्या टी शर्टची करकचून गाठ मारलेली होती. टीशर्ट आणि लेगिंगच्या मध्ये तिच्या सपाट पोटावरची उभट खळी हळूच डोकावत होती. केस गुंडाळून तिने क्लिपमध्ये अडकवले आणि पायात फुलफुलांच्या स्लीपर सरकवून ती जवळजवळ धावतच त्याच्याजवळ गेली. ओठांना हलकी गुलाबी रंगाची लिपस्टिक लावलेली असल्याने तिच्या गोऱ्यापान रंगावर तिचे ओठ उठून दिसत होते. 

"जाऊयात?" तिच्या आवाजाने तो भानावर आला.

"हं!" म्हणत तो चालू लागला.

"मला पावसाळा खूप आवडतो! कित्ती मस्त वातावरण असतं ना?" दीपिका

"हो ना! मला पण खूप आवडतो पावसाळा." तो

"तू ट्रेकिंग वगैरे करतेस?" त्याने विचारलं

"कॉलेजात असताना जायचे ग्रुपसोबत नंतर सुटलं!" ती

"नाही मगाशी पूर्ण तयारीत आलेलीस!" तो

"मला वाटलेलंच तू नाणेघाट सोडायचा नाहीस म्हणून!" ती

"आणि असं का वाटलं तुला?" तो

"मी फेसबुकवर पाहिलं होतं!" असं म्हणत तिने जीभ चावली. तिची चोरी पकडली गेली होती. कारण अजून ते दोघे फेसबुकवर फ्रेंड्स नव्हते आणि तरीही तिने याचं अकाउंट पाहिलं म्हणजे ती त्याला फॉलो करत होती आणि हे त्याच्या लगेच लक्षात आलं. पण त्याने काही न बोलता विषय थोडासा फिरवला.

"अरे एक मिनिट मी तुला ऍड करतो!" म्हणत त्याने मोबाईल उघडून तिला रिक्वेस्ट पाठवली. तिनेही झटकन त्याची रिक्वेस्ट ऍक्सेप्ट केली आणि मगाशी नाणेघाटात सगळ्या ग्रुपबरोबर काढलेल्या फोटोसोबत चेक इन केलं.

"ए फोटो दाखव ना मला!" दीपिका लाडिक स्वरात बोलली.

"दाखवतो चल! आधी बसूयात!" मनोज. ते दोघे हॉलमध्ये गेले. सगळे अस्ताव्यस्त बसले होते. पुढे एका टेबलवर हाऊजीचा पसारा मांडला होता आणि कवले लेले जोडी टेबलाशी खुर्चीवर बसली होती. ते दोघे एकमेकांशेजारी बसले.

"दीपिका मॅडम! तुमची काँट्री द्या! रुपये पाचशे फक्त!" कवले त्या दोघांना पाहताच म्हणाले.

"आईगं! मी वॉलेट नाहीये आणलय! एक मिन हा मनोज मी आलेच!" ती उठू लागली

"बस! मी देतो!" त्याने तिचा हात धरत ओढून तिला खाली बसवले. ती गोड लाजली. तिलाही त्याचा सहवास, त्याचं असं हक्कानं वागणं खूप आवडलं. त्याने खिशातून पाचशे काढून तिच्या हातात कोंबले. तिने पुढे देत ते पास करण्यास सांगितले. हौजीचा खेळ सुरु झाला. ते दोघे जसा वेळ जाऊ लागला तसतसे आणखी मोकळेपणाने वागू लागले. त्यांच्याकडे पाहून असं वाटत होत की अनेक वर्षांपासून त्यांची मैत्री आहे की काय. खेळ संपला. गबाळा एकनाथ पाटील फुल हाऊस जिंकला. या दोघांना गेमचं काहीच पडलेलं नव्हतं त्यांना एकमेकांच्या सानिध्यातला प्रत्येक क्षण पूर्णपणे जगायचा होता. सात वाजत आले होते. ढगांचा गडगडाट आणि विजांचा थयथयाट चालूच होता. जेवणाला आणखी अवकाश होता. सगळे ग्रुप करून गप्पा छाटत बसले. हे दोघे हॉलच्या दरवाजजवळच्या गाद्याच्या ढीगाला टेकून बसले होते. तो त्याचा कॅमेरा तिच्या मोबाईलला जोडून तिला फोटो ट्रान्सफर करत होता. कवले साहेब तिथे आले.

"मनोजराव! आम्ही पण आहोत म्हटलं ट्रिपमध्ये!" कवले

"अरे सर बसा ना! फोटो दाखवतो तुम्हाला!" ते दोघे ज्र सावरून सरळ बसले.

"अरे कसले फोटो न कसलं काय! हे रेसॉर्टवले बावळट साले. रात्रीसाठी दारू नाही आणली यांनी!" ते ज्र वैतागलेच होते.

"असुद्या हो साहेब उद्याची रात्र आहेच की!" मनोज

"पण आजचं काय?" कवलेंना चांगलीच तल्लफ झाली होती. 

"मी पाहतो!" असं म्हणत मनोजने कुणालातरी मेसेज केले.

"झाsssलं! साहेब! एक पंधरा अर्धा एक तासात येतील बॉक्स आपले. पेमेंट सेटल करा फक्त!" मनोज

"च्यायला! हा मनोज म्हणजे अल्लादिनचा जीनीच आहे!" लेले तिथे अवतरले.

"काहीही काय सर! माझे मित्र आहेत जुन्नरमध्ये त्यांना सांगितलं. फक्त ते आल्यावर मी इथे आहे हे त्यांना कळू देऊ नका नाहीतर मला घेऊन जातील ते." मनोज

"डोंट वरी मिस्टर जीनी!" कवलेंची गाडी खुशीत होती.

"आणि काय गं पोट्टे? मगाशी फोटो काढताना उभा राहताना किती नाटकं तुमची! आमच्यापासून लपवत होतीस की काय?" लेले दीपिकाला बोलले.

"काय लपवणार सर? तसं काही नाहीये, गैरसमज होतोय तुमचा." ती खूप गोड लाजली! 

"कशाला प्रयत्न करतेस? तुम्ही लोक एकमेकांना बोललात की नाही माहिती नाही पण तुम्ही दोघेही एकमेकांवर किती मरता हे बिलकुल लपून राहत नाही बरंका!" लेले. आता तर दीपिकाने आपला चेहराच ओंजळीत झाकून घेतला.

"बरं, मनोजराव वी रिस्पेक्ट योर प्रायव्हसी! आज दारू पार्टी तुमच्यासाठी ऑप्शनल! जर यायचं असेल तरच या. बिलकुल जबरदस्ती नाही. पण उद्या मात्र तुमचं "हे" आम्हा सगळ्यांसोबत तुम्हाला सेलिब्रेट करावं लागेल हं!" कवले.

"काहीही काय बोलताय सर तुम्ही?" आता मात्र तिला काय करावं हेच कळत नव्हतं.

"अगं पोरी आम्ही तुझ्या वयाचे होतो! सगळं कळतं आम्हाला. आता फायदा नाही नाकारून. तुझं बिंग फुटलंय पुरतं आता! चेहरा बघ लाल लाल झालाय नुसता!" लेले.

"सर प्लिज ना!" ती 

"बरं बरं चालू द्या तुमचं आम्ही आहोत बाहेर." असं म्हणून लेले आणि कवले निघून गेले.

"हे सर म्हणजे अगदी हे च आहेत!" ती अजून लाजत होती.

"हो ना काहीही बोलतात" तो. पुढे काय बोलावं गे तिलाही कळेना आणि त्यालाही कळेना. बराच वेळ गप्पा मारत तिथे बसून राहिले. थोड्या वेळाने सगळे पुन्हा आत आले. शिरीष एकनाथ आणि आणखी एक जण हातात दारुचे बॉक्स घेऊन आले. सगळे बॉक्स टेबलवर मांडून पुन्हा ग्रुप्स करून गप्पा मारत बसले. या दोघांना मात्र एकमेकांशिवाय ना काही सुचत होतं ना काही दिसत होतं.

"ओ लव बर्डस! चला इकडे!" सुमती मॅडमचा आवाज त्यांच्या कानावर पडला. एव्हाना बातमी जगजाहीर झाली होती. कुणीही कुणाला प्रपोज न करता किंवा होकार नकार यांचं टेन्शन न येता त्यांच्यावर "लव्हबर्डस"चा शिक्का बसला होता. त्यांना दोघांनाही खूप भारी वाटत होतं. त्यांचं जोडपं खूपच गोड दिसत होतं. ते दोघेही उठून सगळ्यांच्यात जाऊन बसले. "काय मनोजराव? विकेट घेतलीच ना शेवटी?" सुमती मॅडमनी त्याला टोमणा मारला.

"मॅडम विकेट तर जॉईन झालो त्या दिवशीच गेली होती. आता उलट वर्ल्डकप जिंकलाय!" मनोजने जोरदार प्रत्युत्तर दिले. सगळे मोठमोठ्याने हसू लागले. आणि दीपिका मात्र तोंड ओंजळीत लपवून गालातल्या गालात हसत होती. त्यांची पार्टी सुरु झाली. सगळे ग्लासवर ग्लास रिचवू लागले. अर्ध्या पाऊण तासात एक एक विकेट पडायला सुरवात झाली. नशेत सगळे विक्षप्तपणे असंबद्ध बडबडत होते. कुणी उगाच मोठमोठ्याने हसत होते. कुणी आपल्या इतिहासाचं पुस्तक मांडून बसलं होतं तर कुणी बढाया मार्ट होते. दीपिका जेनिफर सुमतीमॅडम आणि प्राजक्तासोबत सावकाश घोट घेत होती. मनोज लेले आणि कवलेंसोबत होता. दोघांचं लक्ष मात्र फक्त एकमेकांकडेच होतं. एवढ्या दुरुनही त्यांच्या नजर एकमेकांवरच खिळलेल्या होत्या. डोळ्यांच्या कोपऱ्यातून एकमेकांकडे चोरटे कटाक्ष टाकत दोघेही गालातल्या गालात हसत होते. शेवटी लेले गरजलेच,"जा बाबा जा! आम्हा म्हाताऱ्यां बरोबर नाही करमणार तुला. आपण बसू परत जेवणं झाल्यावर निवांत. ओsss सुमतीमॅडम! सोडा तिला. का त्रास देताय!" 

त्यांचा आवाज ऐकताच सुमतीमॅडमनी कोपराने ढोसून दीपिकाला जाण्याची खूण केली. आपापले ग्लास हातात घेऊन ते दोघे कोपऱ्यातल्या खुर्च्यांवर जाऊन बसले.

नाही म्हटलं तरी ते दोघेही जरा झिंगले होतेच. तिच्या पापण्या जड झाल्या होत्या. त्याने सिगारेट काढली आणि आपल्या ओठात पकडून तो खिशात लायटर शोधू लागला. तिने त्याच्या तोंडातून सिगारेट काढून घेतली आणि दूर टाकली. तिनेही आता अधिकार गाजवायला सुरवात केली होती. त्यांची आगळीवेगळी लव्हस्टोरी भलतीच बहरू लागली होती. इतर वेळी कुणी सिगरेटवरून काही बोललं तरी मनोज त्याचा जन्माचा उद्धार करत असे पण आज त्याला इतकं भारी वाटलं की बस्स! तो हसला.

"दीपिका! एक विचारू?" मनोज

"हं विचार ना!" घोट गिळत दीपिका बोलली.

"हे जे चाललंय ते खरं आहे का गं?" तो

"मलाही हाच प्रश्न पडलाय! असं वाटतय की सगळं अगदी व्यवस्थित ठरलेलं होतं!" ती

"मला खरंच विश्वास बसत नाहीये!" तो

"हो ना. प्रपोज नाही, उत्तर नाही आणि आपण ऑफिशियली लव्हर्स झालो." ती

"पण खरंच आहोत आपण?" त्याने विचारलं.

"म्हणजे? तुला आवडत नाही मी!" अचानक तिच्या चेहऱ्यावरचे भाव बदलले. सगळ्या आनंदावर जणू विरजण पडलं. तो काय उत्तर देतोय याच्या टेन्शनने तिचा उर धडाडु लागला.

"बोल ना मनोज लवकर!" ती उतावळी झाली होती.

"आवडत नाही? हा काय प्रश्न आहे? तुला कळत नाही मला काय वाटतं तुझ्याबद्दल ते?" तो

खरं तर त्याला आपण मनापासून आवडतो हे तिला पक्कं माहित होतं पण अशी वेळ आली की माणूस बेचैन होतोच.

"मनोज बोल ना! नको ना त्रास देउ. मला खूप टेन्शन येतंय!" ती

"जर मी नाही म्हणालो तर?" तो

ती ताडकन उठली. ग्लास खुर्चीवर ठेवताना खाली पडला आणि फुटला. सगळ्यांच लक्ष त्यांच्याकडे गेलं. हॉलमध्ये शांतता पसरली. तिचे डोळे गच्च भरून आले होते, हुंदका अनावर आला होता. तिला तिथून पळून जावंसं वाटलं. पाऊल टाकणार इतक्यात त्याने तिचं मनगट आपल्या हातात पकडलं.

"दीपिका" त्याचा आवजही कापरे भरल्यासारखा झाला होता. तिने मान वळवून त्याच्याकडे पाहिलं. ती मुसमुसत होती. 

"काय" रडवेल्या आवाजात ती बोलली.

"माझ्याशी लग्न करशील?" त्याच्या तोंडून नकळत शब्द बाहेर पडले.

"काय? थेट लग्न?" ती रडता रडताच हसू लागली. तो आय लव्ह यु वगैरे काहीतरी म्हणेल असं तिला वाटलं होतं पण त्याने तर थेट मागणीच घातली. खरं तर त्यालाही आपण असं कसं बोललो ते कळलं नाही.

"हो. करशील?" तो

"बघू!" डोळे पुसत ती मुद्दा ऍटीट्यूड दाखवू लागली.

"प्लीज!" तो

"ठीक आहे. करेन" ती हसत बोलली आणि तिने त्याला मिठी मारली.

अचानक टाळ्यांचा कडकडाट झाला आणि दोघेही भानावर आले. झटकन एकमेकांपासून दूर होऊन ते लाजत उभे राहिले. 

"चिर्स टू स्वीट कपल दीपिका अँड मनोज!" लेले ग्लास उंचावून ओरडले.

"चिअर्स, चिअर्स, चिअर्स!" एकच गलका उडाला. सगळे त्या दोघांचं अभिनंदन करू लागले. कवले हातात दोन ग्लास घेऊन आले आणि त्या दोघांना दिले. "चिअर्स टू अवर लव्ह!" म्हणत दोघांनीही ग्लास रिचवले. 

"एक फोटो झालाच पाहिजे!" म्हणत लेलेंनी मनोजच्या गळ्यातला कॅमेरा काढून घेतला. एकमेकांना मिठी मारत त्या दोघांनी पोज दिली. फोटो झाले, जेवणं झाली.

सगळेच इतके प्यायले होते की अगदी साहेब लोकांपासून सगळे कॉटेजमध्ये जाताच घोरु लागले. या दोघांना झोप लागणं तर शक्य नव्हतं. कॉटेजमध्ये जाताच तिला मेसेज आला.

"झोपलीस?"

दीपिका: नाही ना! झोप नाही येत.

मनोज: मला पण!

दीपिका: एक सांगू?

मनोज: मला माहिती आहे.

दीपिका: काय?

मनोज: आय लव्ह यु!

दीपिका: काय रे! मला म्हणायचं होतं ना!

मनोज: मग म्हण की!

दीपिका: जाऊदे! खडूस! 

मनोज: मी काय केलं?

दीपिका: बाहेर ये ना! आपण फिरुयात इथे आतल्या आत.

मनोज: वेडी आहेस का? मी काय पळून जाणार आहे का कुठे? एकत्रच असणार आहोत आपण!

दीपिका: तरीपण! आजचा दिवस परत परत येणार आहे का?

मनोज: ठीक आहे आलो.

ते दोघेही बाहेर येऊन गप्पा मारत अख्ख्या रिसॉर्टच्या फेऱ्या मारू लागले. हातात हात गुंफून हळूहळू चालत ते कितीतरी वेळ चकरा मारत होते. अचानक पाऊस धोधो कोसळू लागला. तो आडोशाकडे धावू लागला. पण तिने त्याचा हात धरून त्याला थांबवून ठेवलं. जोरात बरसणाऱ्या पावसाच्या वर्षावात दोघेही ओलेचिंब झाले. दोघेही एकमेकांसमोर स्तब्ध उभे होते. पावसाच्या सरींच्या आणि विजांच्या कडकडटाच्या आवाजांशिवाय दुसरा कुठलाही आवाज येत नव्हता. दोघेही दोन्ही हात हातात घेऊन एकमेकांसमोर स्तब्ध उभे होते. खांबांवरील लाईट्सचा प्रकाश अगदी अंधुक होता. मधूनच विजेचा कॅमेऱ्याच्या फ्लॅशसारखा उजेड पडून दोघांचे चेहरे क्षणभरासाठी उजळून निघत होते. त्यांच्या चेहर्यावरून पाणी ओघळत होतं. त्या निस्तब्ध शांततेत त्यांच्या मनात भावनांचा कल्लोळ माजला होता. तिचा टॉप भिजून तिच्या अंगाला चिटकून बसला होता. भिजल्यामुळे तिची ब्रा तिच्या टॉपमधून आरपार दिसू लागली होती. तिची लेगिंग भिजल्यामुळे मांड्यांना आणखीच घट्ट बिलगली होती. सडपातळ असली तरी ती अगदीच कृश नव्हती. भिजल्यामुळे ती इतकी आकर्षक दिसत होती की कुणी तिला असं पाहिलं असतं तर स्वतःला सांभाळू शकला नसता पण त्याची नजर तिच्या डोळ्यांतच खिळलेली होती. बाकीचं काहीही त्याला दिसत नव्हतं. तिचीही परिस्थिती काही वेगळी नव्हती. विजांचा आवाज वाढू लागला होता पण त्या दोघांना काहीच कळत नव्हतं. ते एकमेकांच्या डोळ्यांमध्ये हरवून गेले होते. शेवटी त्याने तिला ओढत आडोशाला नेले. 

"जरा जास्तच पाऊस पडतोय आपण जाऊया आता!" तो

"नाई ना! थांब ना रे!" ती आणखी धुंदीतच होती.

"वेडी आहेस का तू? वीजा बघ किती चमकतायत. सेफ नाही हे. शेवटी नाईलाजाने ती जाण्यास तयार झाली. तिला तिच्या कॉटेजजवळ सोडून तो पूढे गेला. आत जाऊन टॉवेलने डोकं पुसू लागला इतक्यात तिचा मेसेज आला.

"मला भीती वाटतेय. मॅडम झोपल्या आहेत. कडीच उघडत नाहीयेत"

त्याने टॉवेल तसाच टाकला आणि धावत तो तिच्या कॉटेजजवळ आला. ती बाहेरच वाटेवर कुडकुडत उभी होती. अचानक त्याला सकाळी लेलेसाहेबांनी त्याला दिलेल्या चावीची आठवण झाली.

"तू एक नंबरच्या कॉटेजजवळ जाऊन थांब मी एका सेकंदात आलो." तिला कॉटेजच्या दिशेने ढकलत तो पुन्हा आपल्या कॉटेजकडे धावला. एका कॅरीबॅगमध्ये काही कपडे आणि टॉवेल भरून चावी घेतली आणि धावत एक नंबरच्या कॉटेजजवळ आला. ती दरवाजाशी हाताची घडी घालून कुडकुडत उभी होती. त्याने झटकन कुलूप काढले आणि ते आत गेले. आतून कडी घालत त्याने लाईट लावले. टॉवेल तिच्या अंगावर फेकत तो बोलला.

"पटकन अंग पुसून घे. केस व्यवस्थित पूस. आजारी पडशील नाहीतर!" 

"हो का अंकल? ठीक आहे! ठीक आहे!" ती टॉवेल घेऊन त्याच्याकडे पाठ करून तिने केस खांद्यावरून पुढे घेतले आणि ती केस पुसू लागली. तिची उघडी पडलेली नाजूक मान तिच्या त्या स्टायलिश ब्राच्या गाठीमूळे खुलून दिसत होती. भिजलेल्या टॉपमुळे आणखी एक गाठ तिच्या पाठीच्या मध्यावर उठून दिसत होती. तिच्या नितंबांची गोलाईही भिजलेल्या लेगिंगमुळे उभारून आली होती. तो तिचे केस पुसून होईपर्यंत तिला न्याहाळत राहिला.

"तू कसला भारी आहेस रे? कुठून आणलीस चावी" ती मान वळवत त्याच्याकडे पाहत बोलली.

"ते जाऊदे! हे घे माझा टी शर्ट आहे त्यात आणि शॉर्टपण आहे. ते ओले कपडे बदल आणि झोप. मी जातो आता!" तो बेडवरून उठत बोलला.

"काय?? मी एकटी झोपू इथे?? वेडा आहेस का तू? मरेन मी!" ती जवळजवळ किंचाळलीच.

"मग काय मी झोपू इथे? प्राजक्ताला फोन कर आणि बोलाव हवं तर!" तो

"नाही उठणार. मी दरवाजा उघडण्यासाठी सगळ्यांना फोन केले पण कुणी उचलला नाही!" ती

"अगं असं आपल्या कालिग्ससमोर वागणं बरं दिसत नाही. वेगळे अर्थ काढतात लोक!" तो

"हवं तर पहाटे उठून जा ना तू! कित्ती पाऊस पडतोय बाहेर. मला खूप भीती वाटेल. प्लीज ना मनोज!" ती गयावया करू लागली. तिला खरंच भीती वाटत होती.

"ठीक आहे!" तो थोडा विचार करत बोलला. अशाही तिथे तीन गाद्या आणि तीन पांघरूणं होतीच.

"येssss! थँक यु!" तिला खूप आनंद झाला होता.

"बरं कपडे तर बदलशील आता?" तो

"हो!" तिने बॅग उचलली नि ती बाथरूममध्ये गेली. थोड्या वेळाने ती बाहेर आली. त्याचा टी शर्ट तिला इतका मोठा होत होता की शर्टच्या बाह्या तिच्या कोपऱ्यापर्यंत येत होत्या आणि खाली तिच्या अर्ध्याअधिक मांड्या झाकल्या गेल्या होत्या. त्यामुळे तिने खाली काही घातलेच नाही. छातीवर हा शर्टही जरासा ओला दिसत होता. 

"देवा! हा पण शर्ट भिजवलास का आता?" तो

"बावळट कुठला! आतलं ओलं आहे ना? मग भिजणार नाही का?" ती किंचित लाजत बोलली.

"ओलं आहे तर सुकायला टाकायचं ना थोडा वेळ!" तो

"ओहोहो! शहाणाच्चेस! एवढ्या मोठ्या शर्ट मध्ये आत काही न घालता राहू? हा गळा बघ किती मोठा आहे." तिच्या अर्ध्याधिक उघड्या छातीकडे बोट दाखवत ती बोलली. त्याचं लक्ष फिरून फिरून पुन्हा तिच्या ब्राच्या गाठीवर जात होतं.

"बरं बाई! आणि शॉर्ट का नाहीस घातलीस?" मनोज

"देवाssss! केवढी मोठी आहे ती. मी दोनवेळा बसेन त्यात!" ती

"बरं जाऊदे झोप आता तिकडे गपचूप!" तो डोक्यावर पांघरूण ओढत बोलला. ती नाक मुरडत त्याच्या पलीकडच्या गादीवर जाऊन झोपली. कितीतरी वेळ या कुशीवरून त्या कुशीवर दोघेही वळवळत होते.

"मनोज, झोपलास का तू?" ती 

"नाही अजून!"

"ऐक ना! मी येऊ तुझ्याजवळ?" ती कचरत बोलली.

तिच्या प्रश्नाने त्याची न आलेली झोप पण उडाली. एकतर याआधी कधी तो कुठल्या मुलीसोबत असा एकांतात एका खोलीतही झोपला नव्हता. त्यात ही थेट एका पांघरुणात झोपायचं म्हणत होती. त्याचा श्वासोच्छवास वाढला. छातीच्या धडधडीचा आवाज त्याला स्पष्ट ऐकू येत होता.

"क..क..कशाला?" तो खूपच नर्व्हस झाला होता.

"मला एकदा तुला हग करायचंय!घट्ट! एकदाच!" ती

"काही नको! झोप गपचूप!" त्याच्या पोटात अचानक हजारो फुलपाखरं उडू लागली होती.

"येणार मी! कुणी नाहीये इथे. आणि बाहेर पाऊस एवढा आहे कि कुणी कॉटेजच्या बाहेर पडणारही नाही" ती

तो काही न बोलता भिंतीकडे तोंड करून पडून राहिला . हे सगळं इतक्या भराभर आणि अनपेक्षितपणे घडत होतं की हे सगळं खोटं आहे असंच त्याला वाटत होतं. ती अगदी हळूच, आवाज न करता त्याच्या गादीवर सरकली. दोघांचीही अस्वस्थता कमालीची वाढली होती. तिच्याही मनात धाकधूक होत होती. अचानक त्याच्या पाठीला थंडगार स्पर्श जाणवला. ती त्याला पाठून बिलगली होती. तिच्या ओल्या ब्रामुळे भिजलेल्या शर्टचा स्पर्श होता तो.

त्याच्या अंगावर हात टाकून तिने त्याला घट्ट आवळलं होतं. तो थरथरत होता, ती ही! 

"मनोज!" 

"काय?" तो

"तू आधी का बोलला नाहीस?" तिने विचारलं

"हिंमत नाही झाली!तू पण तर नाही बोललीस" तो तुटक बोलत होता. 

"तू कसा वागतोस ऑफिसमध्ये? कुणाची हिंमत होईल? हिटलर कुठला!" असं म्हणत ती त्याच्या केसांशी खेळू लागली.

"मला पण तुला एक गोष्ट विचारायची आहे!" तो

"बोल ना!" ती

"तू सिरीयस आहेस ना? आपण लग्न करणारोत ना?" तो

"तुला वाटतंय मी टाईमपास करतेय?" ती त्याला आणखी घट्ट बिलगत बोलली.

"मला काही कळत नाहीये अगं! किती भराभर घडलं सगळं! बारा तासही झाले नाहीयेत अजून आपण एकमेकांशी पहिल्यांदा बोललेलो आणि आत्ता मी तुझ्या मिठीत आहे! असं अचानक एवढं सुख मिळालं की नाशीबावरचा विश्वास उडायला लागतो!" तो

"वेडा रे वेडा! आता तुझी सुटका नाही हं! सात जन्म वगैरे मला माहिती नाही पण या एका जन्मातच तुझ्यासोबत सात जन्म जगून घेणार आहे मी!" ती

"हो खरं आहे! हेच बघ ना! तशी अवघ्या एका दिवसाची ओळख आपली आणि असं वाटतय की जणू कितीतरी वर्षांची ओळख आहे आपली." त्याने कूस बदलली आणि आपला चेहरा तिच्याकडे केला. 

"दीपिका, तुझ्या घरी काही प्रॉब्लेम होणार नाही ना?" त्याला आता भविष्याची चिंता होऊ लागली.

"नाही रे! आपली कास्टपण एकच आहे आणि तुख्यासारखा हुशार, मेहनती आणि कर्तबगार मुलगा त्यांना शोधूनतरी सापडेल का?" दीपिका

"मी तर उद्याच घरी सांगून टाकणार आहे!" तो.

"हं!" म्हणत ती त्याला बिलगली. त्याच्या छातीवर डोकं घासत ती बोलली, "एक सांगू?"

"मला माहिती आहे!" तो

"का रे असं करतोस तू? नकट्या!" त्याचं नाक आपल्या नाजूक बारीक बोटांच्या चिमटीत धरत ती लटक्या रागाने ती बोलली.

"बरं बोल बोल!" तिचं असं लाडात येणं त्याला खूप आवडू लागलं होतं

"आय लव्ह यू!" पापण्या झुकवत ती लाजत बोलली.

"मी पण! खूsssप!! तिचं डोकं आपल्या छातीवर दाबत हलक्या हाताने थोपटत तो बोलला.

तिने हळूच आपली मान उंचावली आणि त्याच्या थथरणाऱ्या ओठांना आपल्या नाजूक ओठांमध्ये पकडले. एकमेकांच्या ओठांच्या गरम स्पर्शाने दोघांची शरीरे शहारून गेली. अगदी सावकाश ते एकमेकांचे ओठ आपल्या ओठांनी कुरवाळू लागले. अगदी स्लोमोशन वाटावं इतक्या सावकाश. त्यांच्या दोघांच्याही चेहऱ्यावर किंवा मनात वासनेचा लवलेशही नव्हता. काडीची अपेक्षा नसताना त्यांचं प्रेम त्यांच्या पदरात पडल्यामुळे ते भावनावश झाले होते. कितीतरी वेळ त्यांचे ओठ एकमेकांना लपेटत होते. बाहेर बरसणाऱ्या पावसाचं संगीत अखंड चालू होत. तिच्या ओठांवरून घसरून त्याने आपलं तोंड तिच्या मानेत घातलं. त्याच्या जीभेचा तिच्या मानेवर होणार गरम स्पर्श तिच्यात अंगार फुलवू लागला.

"स्सssssss!" एका हाताने त्याचे केस घट्ट धरत आणि दुसऱ्या हाताच्या मुठीत बेडशीट आवळत ती आपल्या उत्तेजनेला वाट करून देत होती. तो एकदम सावकाश आपल्या ओठांनी तिची मान धुंडाळत होता. तिच्या मानेवर जिथे तिच्या ब्राची लेस रुतली होती तिथे जिभेने गुदगुल्या करत तो तिला आणखी उत्तेजित करत होता. ती असह्यपणे सुस्कारे सोडत होती. तिच्या टीशर्टचा गळा ओढून ओढून तो तिचा खांदा उघडा करत तो खांद्यावर चुंबने बरसवत होता. त्याच्या हळुवार खोडकर स्पर्शाने तिच्या अंगाअंगावर रोमांच उभे राहिले होते. ती त्याचे केस आणि मान कुरवाळत होती. तिच्या अंगावर पालथं पडत त्याने तिचा शर्ट खाली ओढत तिची छाती चोखण्यास सुरवात केली. त्याच्या नकळत त्याचे हात तिच्या कमरेवर सरकले. त्याला शर्टची अडचण होत होती पण तो द्विधा मनस्थितीत होता. शर्ट काढावा कि नको या विचारातच त्याचे हाय तिच्या कमरेवर घुटमळत होते पण त्याच्या ओठांचं काम मात्र अव्याहतपणे चालूच होतं. शेवटी तिनेच आपल्या हातांनी आपला शर्ट आपल्या छातीपर्यंत वर ओढला. तिची बारीक कंबर आणि सपाट पोट उघडं पडलं. शर्ट ओढून तिने आपल्या स्तनांच्या वर घेऊन अडकवला. ब्राच्या खाली पोटावर आपला मोर्चा वळवत त्याने हातांनी तिची बारीक कंबर कुरवळण्यास सुरवात केली. तिचे हात त्याच्या खांद्यांवर, पाठीवर फिरत होते. त्याने चाटून चाटून तिचे पोट लालभडक करून टाकलं होतं. तिच्या उरोजांना कुरवाळण्यासाठी त्याचे हात शिवशिवत होते पण पहिलीच वेळ असल्याने तो स्वतःला पुनःपुन्हा आवरत होता. तिचे बारीक दंड आपल्या हातांत घट्ट धरून तो तिची बेंबी चोखत होता. बेंबीच्या खालच्या सपाट त्रिकोणावर त्याची जीभ भिरभिरत होती. तिने हात वर करत टीशर्ट काढला आणि ती उठून बसली. तिच्या नाजूक कोरीव मांड्यांवर हल्ला चढवण्यास त्याने सुरवात केली. तिच्या गोऱ्यापान मांड्यांवर त्याच्या दातांचे व्रण पडू लागले होते. तिने वाकून त्याच्या कमरेला हात घातला आणि त्याचा टी शर्ट ओढून काढला. हात उंचावत त्यानेही तिचं काम सोपं केलं. आपल्या हातांचा विळखा तिच्या बारीक वळणदार कमरेभोवती आवळत तो पुन्हा तिच्या मांड्यांवर तुटून पडला. कमालीची उत्तेजित होऊन ती त्याच्या पाठीवर खांद्यांवर बोचकरू लागली. शेवटी होणाऱ्या गुदगुल्या सहन न झल्याने तिने त्याला जोर लाऊन दूर ढकललं आणि लाजून तोंड लपवत ती गादीवर पालथी पडली. तिच्या बारीकच पण टम्म गोलाकार निंतबांवर तिची पँटी घट्ट आवळली होती. हळुवारपणे तिचे नितंब कुरवाळत तो तिच्या बाजूला पडला. बिकिनीसारखी तिची ब्रा तिच्या गोऱ्यापान सपाट पाठीला खुलवत होती. पाठीच्या मध्यावर बांधलेली घट्ट गाठ त्याला आमंत्रण देत होती. पुन्हा तिच्या अंगावर पालथं पडत त्याने तिच्या मानेवर आणि खांद्यांवर आपली जीभ फिरविण्यास सुरवात केली. तिचे नुकतेच स्फुरू लागलेले स्तन गादीवर दाबले गेले होते. तिची सगळीच त्वचा इतकी मुलायम होती की तिच्या शरीराचा स्पर्श त्याला एखाद्या तलम रेशमी कापडासारखा वाटत होता. तिचं शरीरही एकदम नाजूक होतं. त्यामुळे आपल्या आवेगाला मोठ्या प्रयत्नांनी बंध घालत तो अगदी हळुवारपणे तिच्यावर बरसत होता. तिला जणू स्वर्गात असल्यासारखं च वाटत होतं.

तिच्या ब्राच्या पाठीवरच्या गाठीजवळ आपले ओठ नेट त्याने एक बंद आपल्या दातांत पकडला आणि मान मागे घेत त्याने हळुवारपणे गाठ सोडली. दोन्ही बाजूंची बंद गळून गादीवर पडले. बंदांच्या दाबाने पाठीवर नाजूक लालभडक रेष उमटली होती. त्यावर आपली हळुवार बोटे फिरवत त्याने तिच्या मानेत तोंड खुपसत तिथली गाठही सोडली. दाबाने तिच्या छातीजवळ बाजूनं आलेला फुगवटा कुरवाळू लागला. तिची त्वचा घट्ट होती. उरोजात भरू लागलेलं मांस तिच्या त्वचेवर ताण टाकू लागलं होतं. पुढून गादीने दाबल्यामुळे तो ताण बाजूला काखेकडे सरकला होता. तिच्यावरून बाजूला होत त्याने डाव्या बाजूने तिच्या पोटाखाली हात घातला आणि तिला उताणं केलं. तिची छाती त्याच्यासमोर उघडी पडली होती. तिने लाजून आपला चेहरा ओंजळीत लपवला. तिचे स्तन उताणे पडल्यामुळे पसरट होऊनर तिची छाती जवळजवळ सपाटच दिसत होती. सपाट छातीवर दोन हलके फुगवटे तिच्या स्तनांचा आकार जाणवून देत होते. त्यांच्या मध्यभागी फटफटणारी दोन हलक्या तपकिरी रंगाची स्तनाग्रे तरारून बाहेर आली होती. एका हातात तिचा पसरलेल्या स्तनाचं मांस गोळा करून तो ते कुस्करु लागला. छातीवर त्याच्या हातांचा स्पर्श होताच तिच्या अंगावरची बारीक लव उभी राहिली. रोमरोम फुलून आले. अंगावर फुललेल्या काट्यामुळे तिची नाजूक मुलायम त्वचा हलकीशी खडबडीत लागू लागली. तसाच दुसरा स्तनही हातात घेत त्याने तो ही अलगदपणे पिळला.

"आंssss! उंहु!" आता मात्र तिने स्वतःचा आवाज दाबण्याचे प्रयत्न सोडून दिले. चेहरा झुकवत त्याने अलगद तिचे निपल आपल्या ओठांमध्ये हळुवारपणे पकडले आणि शेंड्यावर आपली जीभ अलगद फिरवली.

"हहsssss! स्सsssss!" तिच्या तोंडून हुंकार बाहेर पडला. तिचं शरीर थरथरलं. रोमारोमात अंगार फुलला. तिने आपले डोळे गच्चं मिटून घेतले. तिचा गुलाबाच्या पाकळीसारखा नाजूक ओठ तिने आपल्या दातांखाली दाबून धरला. ओठावर पडलेल्या दाबामुळे ते आणखीच आकर्षक दिसू लागले. दोघांच्याही छात्या धडधडत होत्या. एका हाताने तिच्या उरोजांशी खेळत दुसऱ्या हाताने त्याने आपली ट्रॅक पँट उतरवली पण आता तिच्या जवळ जायचा धीर त्याला होईना. इकडे त्याच्या हातांना आणि ओठांना तिचे मऊ मुलायम स्तन सोडवेनासे झाले होते. कामेच्छा अनावर झाली होती पण त्याला घाई करायची नव्हती. सुंदर नातं फुलण्याधीच सुकून जाऊ नये असं वाटून तो तिच्यापासून दूर झाला.

"काय झालं मनोज?" ती एका अंगावर होत त्याच्याकडे पाहत बोलली. तिचा स्तन बाजूने त्याच्या छातीला घासत होता.

"आपण खूप घाई करतोय असं नाही वाटत तुला?" तो

"नाही! घाई काय त्यात. आपण एकमेकांसाठी कितीतरी महिन्यांपासून झुरतच होतो. प्रेम तर तेव्हाही होतं. आज ते एकमेकांना कळालं एवढंच!" ती त्याच्या छातीवर आपले नाजूक ओठ टेकवत बोलली. 

"त्रास होतो खूप पहिल्या वेळी! आपल्या ट्रिपची मजा नको घालवूयात!" त्याच्याकडे भरपूर करणं होती. पण तो तसं बोलताच ती ताडकन उठून बसली. इतकावेळ बिनधास्तपणे अनावृत्त शरीर घेऊन वावरणाऱ्या तिला अचानक लाज वाटू लागली. पांघरुणाने आपले नाजूक स्तन झाकत ती बोलली.

"मनोज! आय एम सॉरी! मी फसवत होते तुला!" तिचे डोळे भरून आले.

"म्हणजे?" तो बुचकळ्यात पडला.

"कॉलेजात असताना एका मुलाने मला खोट्या प्रेमाच्या..." तिचे वाक्य पूर्ण होण्याआधीच त्याने तिच्या ओठांवर हात ठेवला.

"विसर ते! ते संपलय! आज आपल्या दोघांच्याही आयुष्याची सुरवात आहे." तो तिच्या अश्रूंनी भरलेल्या डोळ्यात पाहत बोलला

ती त्याला बिलगली. त्याने तिला अंगाचा भर टाकत पुन्हा उताणे केले आणि बोटाने पँटीचे ओले झालेले कापड बाजूला करत आपल्या ताठरलेल्या लिंगाचं टोक त्याने तिच्या योनीवर टेकवलं. 

"हूहूहूsss! हं...हं...हंsssss!" तिच्या श्वासोच्छवासाचा अवाजसुद्धा खोलीभर घुमू लागला होता. तिने आपले पाय फाकवत त्याला जागा करून दिली. आपल्या शरीराचा भर तिच्यावर सोडत त्याने सावकाश आपलं लिंग आत ढकललं.

"अंs.. आs आs आss! आsss ई! हं... हं...हं.. !" तिच्या तोंडाचा मोठा आ वासला गेला होता. गच्च मिटलेल्या डोळ्यांच्या कडांतून धारा वाहू लागल्या होत्या. कपाळ आठ्यांनी भरून गेलं होतं.  

आधीच सडपातळ असल्यामुळे तिची रुंदी कमी होती आणि दुसरीच वेळ असल्यामुळे ते तिच्यासाठी जेवढं आनंद देणारं होतं तेवढंच वेदनादायकही होतं. त्याचेही डोळे मिटले गेले होते. त्याच्या लिंगाला होणाऱ्या गरम स्पर्शाने त्यालाही पुरतं बेभान करून टाकलं होतं. वेदनेच्या कळांनी तिचे सर्वांग भरून गेलं होतं. तिचा चेहरा लालबुंद झाला होता. दोघांची शरीरे घामाने थबथबली होती. तिने त्याची दोन्ही मनगटे हातांनी गच्चं धरून ठेवली होती. त्याने सावकाश आपली कंबर मागे घेत हळुवारपणे लिंग बाहेर ओढलं. आतमध्ये तिच्या नाजूक योनीमार्गावर रगडली जाणारी त्याच्या लिंगाची राठ त्वचा तिचं आख्ख शरीर सुखाने भरून टाकत होती. तिच्या चेहऱ्यावर कमालीच्या वेदना आणि परमसुखाच्या भावनांचं अजब मिश्रण झालं होतं. अगदी सावकाश आपली कंबर पुढे मागे करत तो तिला अगदी गुदमरायला लावणारं सुख तिच्यावर बरसवत होता. तिने अवेगात आपली मान उंचावून धरली होती. पाठीला बाक देत तिने आपली छातीही उचलून धरली होती. त्याचं वेगावरचं नियंत्रण आता हळूहळू सुटू लागलं होतं. हळूहळू त्याचा वेग आता वाढू लागला होता आणि त्यामुळे तिच्या वेदना आणि त्या वेदनांतून मिळणारं सुखही!!

"आंहssss ! स्सsss! हां... हां..हांsss!"

"स्सss!"

"हूंssss! आईss आईsss! आईsss!!

"उं sss! मेलेssss!" 

त्याच्या धडकांच्या तालावर तिच्या तोंडातून चित्कार फुटत होते. तिचे स्तन उसळ्या मारत होते. तिचं आख्खच्या आख्ख शरीर लालभडक झालं होतं. शेवटी तो त्या क्षणार्धाच्या अगदी जवळ जाऊन पोचला, तेव्हा त्याने कंबर मागे ओढत सगळं जोर एकवटून एक जोराचा दणका देत आपलं आख्खच्या आख्ख लिंग अगदी मुळापर्यंत आत ठोसलं!

"आssssss.. आई गंssss!" तिची मान उचलली गेली, तिचे डोळे बटाट्याएवढे विस्फारले गेले. वेदना आणि सुखाने सगळ्या सीमा पार केल्या होत्या. त्याच्या तप्त रसाने त्याने तिला भरून टाकलं होतं. आपले लिंग बाहेर काढत तो तिच्या बाजूला कोसळला.

दोघेही धापा टाकत होते. दोघांचीही छाती वेगाने वर खाली होत होती. एकमेकांच्या हातात हात गुंफून ते दोघेही डोळे मिटून शांत पडून राहिले होते. ती एका कुशीवर झाली आणि तो तिला मागून बिलगला. तिच्या केसांत आपलं तोंड घालत तो कुजबुजला.

"दीपिका एक गोष्ट सांगू?" 

"मला माहिती आहे!" डोळे न उघडता गालातल्या गालात हसत ती बोलली!

दोघांच्याही चेहऱ्यावर हसू फुललं! प्रेमाच्या पावसात चिंब भिजत ते दोघे कितीतरी वेळ तसेच पडून होते. बाहेर पावसाच्या सरी कोसळतच होत्या. संततधार...तरल...हळुवार... अगदी त्यांच्या प्रेमासारख्या!